Foto’s door René Olthof
Leon ter Beek gaf het in zijn eigen verslag op de site van De Kentering al aan. Hij is zelf nog niet zo lang weg bij HMC, maar van het team waar de Kentering vorige week tegen speelde waren er slechts 2 man lid op het moment dat hij vertrok, namelijk Jos Peters en Theo Suikers.
Van de andere 6 waren er 2 die na hun jeugd jaren lange tijd gestopt waren en nu de lol in het spelletje hebben teruggevonden (Dominique en Erik) en 3 (Zoë, Tom en Diego) die nog nooit ‘over the board’ een stuk in clubverband hadden aangeraakt. Voor Zoë ook niet zo gek gezien die 4 of 5 moet zijn geweest in de tijd dat Leon vertrok.
De laatste van de 6 ben ik zelf en veel gekker dan mijn persoontje ga je zo ook niet krijgen. Ver van groot talent in mijn jeugd ben ik meermaals (uit frustratie) gestopt en weer begonnen (omdat er dan toch weer een team (school of club) een 4e of 8ste man nodig had waar ik dan geen nee tegen kon zeggen). Geëmigreerd naar China om daar bijna tot m’n eigen verbazing schaakles te gaan geven aan kinderen. Om vervolgens door Covid terug te komen naar Nederland en de schaakstukken voor de 8ste keer in 30 jaar tijd uit de wilgen te halen en maar weer te beginnen met schaken.
De Bossche Bende 1 (grotendeels HMC 3 nu) liet me op een andere manier naar schaken kijken. Jonge gasten die weinig gespeeld hadden maar gretig waren om te spelen, toernooien af te gaan en vooral de wil hadden om beter te worden. En die het spelletje allemaal ondanks soms pijnlijke en kansloze nederlagen allemaal leuk bleven vinden. Zij veranderde mij van een gefrustreerde speler die de 1650 maar niet voorbij kwam, in een analist en trainer voor hun partijen en vooral ook weer in een speler die het plezier terugvond en die, zowaar voor het eerst in 30 jaar, zo nu en dan eens uit zichzelf krijgt wat er altijd al inzat.
En zie daar de groep zwelt aan. Jonge Dames en heren + talenten die club altijd heeft gehad maken ook een Bossche Bende 2 (nu HMC 5). De stappen vooruit zijn giga. Maar sommige wedstrijden komen nog net even te vroeg. Vorig jaar was de Bossche Bende 1 1,5 jaar verder in de ontwikkeling en De Kentering wel de baas. Nu is voor deze groep het vooral een goed leerschool.
Ik heb Jos en Theo een wedstrijd zien spelen die ze altijd zouden verliezen, want het ratingverschil met kersvers NBSB senioren kampioen Ton Snoeren en De Kentering icoon David Bruggeman is gewoon te groot (voor beide zelfs na de rating correctie, die hoger uitviel voor Theo en Jos, > 200 punten). Maar ik heb ze wel een pot met frisse moed zien spelen. Zonder morren deze klap voor het team willen nemen, met zulke mannen die er altijd zijn en waar je altijd op kan bouwen mag je als teamcaptain alleen maar heel blij zijn. En in elke andere wedstrijd dit jaar dan tegen De kentering zullen deze twee me ook waarschijnlijk minimaal een punt opleveren denk ik. Dat soort mannen kan je ook maar beter in je team hebben.
Over de andere 5 heb ik alleen maar positieve woorden over deze wedstrijd. (Mijn pot is door Leon in zijn stuk al goed omschrijven als in ‘heel snel remise’ en meer woorden gaan we daar ook niet aan vuil maken.) Ik heb Dominique en Tom misschien wel hun beste wedstrijd van het jaar zien spelen. Beide speelden tegen spelers die veel meer ervaring hebben met extern spelen (Wilbert van Eijk en Johan Knuvers) en helaas is schaken soms ook wel echt een ervaringssport. Tom, pas een jaar lid bij HMC liet in deze pot zien dat hij zo’n 1000 ratingpunten beter speelt dan een jaar geleden. Op een gegeven moment had hij de secretaris van de KNSB Johan Knuvers volledig in de houdgreep en na een mindere zet ten minste nog eeuwig schaak. Maar helaas is die ervaring van na een gewonnen stelling dan kiezen voor het enabeste, iets wat je niet in een jaar kan kweken en gaf Tom zijn dame weg. Weg mooi resultaat, maar wel 1 waar je in het grotere plaatje best je petje voor mag afnemen.
Eigenlijk een beetje vergelijkbaar iets bij Dominique haar partij. Dominique die in de jeugd voor HMC speelde maar daarna meerdere jaren is weggeweest, heeft het schaakvirus ook goed te pakken met het spelen voor maar liefst 2 verenigingen en het aflopen van meerdere toernooien. Do had zich na een moeizamere opening goed teruggeknokt in de partij maar was toen iets te ambitieus in de aanval gegaan wat een stuk kostte. Ook daar: weg mooi resultaat, maar ook zeker een partij en prestatie waar in de toekomst op kan worden doorgebouwd.
Erik en Diego hebben de autorit naar WLC wel enorm in horen geknoopt. Ik zei nog tegen ze, eigenlijk heb ik geen adjudanten aan bord 2 en 3. Sinds dat ik dat gezegd heb, heb ik dat geweten. Diego had de partij tegen Ton Furstenberg aardig onder controle, greep toen helaas mis maar wiste er nog wel een sterke remise uit te halen. Ook fijn voor hem dat hij extern een resultaat heeft behaald want daar gaf het spel in de eerdere partijen genoeg aanleiding voor. En Erik stond langere tijd zeker niet minder tegen Nico van Brakel, maar wilde voor het team te veel toen hij een remise aanbod afwees. En dat kwam hem wel duur te staan. Maar dat soort partijen tegen 1900+ aan bord 2 hebben we zeker nodig de komende jaren en die gaan er denk ik ook wel komen gezien de huidige vorm.
En dan nog Zoë, die heeft 7-mijlslaarzen aangetrokken dit seizoen (of Diana en Steven doen thuis wat in het eten , want Tiago maakt ook enorme stappen de afgelopen maanden) wat maakt die een ontwikkeling door. Ook deze keer aan bord 5 tegen Hans van Eijk werd na een onnauwkeurigheidje van haarzelf in de opening de boel volledig omgedraaid om zo De Kentering iig voor het eerst dit seizoen (in 24 partijen) op een nederlaag te trakteren.
Dus ondanks de 6 – 2 nederlaag, zijn genoeg aanknopingspunten om verder op te bouwen in mijn ogen. Over anderhalf jaar mag De Kentering het weer proberen 😉
Tot slot ook nog even chapeau voor de mannen van HMC 6, die helaas met zijn driëen moesten spelen, maar nog een 2 – 2 uit het vuur wisten te slepen. Zico won bij zijn externe debuut. Joep, terug na zijn blessure won ook en Don moest helaas het onderspit delven al had hij genoeg kansen om ook te winnen.