Je zou maar Oisterwijk 1 zijn. Vorig jaar degradeer je uit de 4e klasse in een laatste ronde waar je zelf een knap punt pakt, maar je concurrent 5 – 3 wint van de nummer 4 en dus over je heen wipt. Dit seizoen is de doelstelling van meet af aan promotie, je bent rating favoriet of niet. Je mede degradant De Vughtse Toren gaat in de eerste ronde keihard onderuit tegen Stukkenjagers 6. En qua rating en prestaties van 2022-2023 je grootste andere concurrenten HMC 3, vorig jaar 2e op dit niveau, en De Kentering 1, vorig jaar 3e, komen in de eerste ronde welgeteld tot 1 matchpunt. Met 7 mijlslaarzen dender je op de titel af, 6 wedstrijden 6 overwinningen, alles gaat soepel. HMC 4 en Stukkenjagers 6 houden elkaar ook op 4 – 4 in ronde 2. Dus hea zo goed zullen die toch dan ook weer niet zijn. Stukkenjagers 6 vel je ook in ronde 5. Die titel moet dus onderhand wel binnen zijn. Toch?
Er blijft één ploeg als een vervelende vlieg wel dichtbij. Beetje irritant, want dat HMC 4 speelde vorig jaar gewoon 6e klasse. Heeft een ploeg met twee 35 plussers die nog nooit een rating van 1850 of hoger hebben gehaald. En verder met zulke hoge bondsnummers, dat je niet eens zou weten dat de bond die al uitdeelt. Geboortejaren zijn zo allemaal van rond deze eeuwwisseling of er nog voor, dus een hoop nieuwelingen maar zeker niet 10 jarige underrated spelers. Invallers hebben geen ratings of max 1300 – 1400, groot bijkomend voordeel is dat jij nooit spelers hoeft af te staan aan hogere teams, jij bent immers Oisterwijk 1. Vroeg of laat in dit seizoen moet de mazzel van deze ploeg een keer op zijn en zullen ze eindelijk een keer door hun hoeven zakken. Toch?
(2 van onze invallers zonder rating voor dit seizoen Michel en Pieter)
Een gek ploegje onder leiding van een TC die met nog geen 1800 het gospel verkondigt alsof ie ala Cruijf en Van Gaal het schaken opnieuw heeft uitgevonden. Maar ook als de 2 beste spelers ontbreken in de laatste rondes blijft ‘De Bossche Bende’ zoals ze zichzelf noemen in de achtervolging. Het is als Haimar ‘plakband’ Zubeldia en Ivan ‘Lasso’ Basso in hun beste dagen, je wist niet eens dat ze meededen, maar ze stonden altijd in de top 10 en hoe hard je ook aan die boom schudde, breken deden ze niet.
(Die gekke TC)
2 jaar lang lopen we al achter de rating favorieten aan. Zowel vorig jaar als dit jaar in een vroege ronde een 4 – 4, maar wij zien onszelf nooit als echte kanshebber voor de titel. We zijn een vriendenploeg die, behalve Derk-Jan en mezelf, 3 jaar geleden nog nooit een schaakstuk hadden aangeraakt. Invallers zijn deel van de ploeg waar we vorig jaar extern mee begonnen, toen we al blij waren ‘als we een paar potjes zouden winnen’. Elke ronde zien we na afloop wel weer waar we op de ranglijst terug te vinden zijn. We zijn niet de ploeg met de beste spelers, maar als links en rechts alle concurrenten van de beste ploeg langzaam afvallen, blijven we blijkbaar wel als laatste over. Want zoals elke ploeg dit seizoen merkt, als je aan de oude mannen van HMC 3 komt, komen een paar weken later de jonge heren van HMC 4 wel even goede klappen uitdelen. Tegenstanders van HMC 3 blijven echter hardleers.
(Jari, de man die de meeste rake klappen uitdeelt dit seizoen)
Zo ook de Kentering, vorige ronde wonnen zij met 4½ – 3½ de vorige ronde van HMC 3. HMC 4 had om tegenstanders van HMC 3 nu maar een duidelijk op de consequenties te wijzen daarbij ook wat extra hulp ingeroepen van HMC 6, die op dezelfde dag uit speelde bij De Kentering 2. Zelfs ‘t Boschros was van stal gehaald om de burenruzie extra luister bij te zetten. In overleg met TC David Bruggeman werd besloten om niet officieel om ‘t Boschros te spelen, maar werd besloten dat het een ‘tusseneditie’ zou worden. (verslag van HMC 6 en dus ook de uitslag van deze Bosch-Ros editie volgt in een later verslag).
(spreekt voor zich)
De Kentering had voor beide ploegen van HMC een bijzonder sterke opstelling in petto. Dus deze keer zonder onze beste speler (Derk-Jan) hadden we als HMC 4 weer een een flinke berg te beklimmen. Tim Thole vond die berg blijkbaar nog niet moeilijk/hoog genoeg voor ons en besloot dat een f7 pion overbodige ballast is in een opening die op het Blackmar-Diemer gambiet lijkt. Daar doe ik Tim wel iets mee tekort, maar helaas stonden we wel binnen een uur 1 – 0 achter aan een bord waar we toch de punten hadden moeten halen. Zou die dag dat we door de hoeven zakken dan toch zijn gekomen?
(Tim, hier nog in betere tijden)
Maar wat ik ‘mijn ploeg’ eigenlijk veel te weinig zeg is hoeveel bewondering ik voor ze heb dat ze me al 2 jaar lang zo blijven verbazen. Ik heb spelers en ploegen veel meer ervaren in paniek zien raken bij veel minder dan waar ik deze gasten (en dames) de afgelopen 2 jaar doorheen heb zien gaan. Wij hebben zoals ik zei ‘niet de ploeg met de beste spelers’, maar wel al 13 wedstrijden de beste ploeg van de twee in de zaal. De 7 overgebleven HMC’ers zette de blik op oneindig (zoals u kunt zien op de foto’s) en zette op bewonderenswaardige wijze de tanden in een wedstrijd die 2 uur lang maar niet leek te kantelen.
(Bram in trance bezig de wedstrijd aan zijn bord te kantelen)
Maar door de saamhorigheid van de groep wordt het team meer dan een optelsom van de losse delen. En waar die wedstrijd maar niet leek te kantelen en de tegenstander van Loek afruilde naar een remise stelling 1½ – ½, kantelde de wedstrijd daarna in no-time volledig. Middels een remise van mijzelf en 4 overwinningen van Michel, Jari, Bram en Pieter, was de tussenstand een uurtje na de remise bij Loek ineens 5 -2 en zette Mike ruime tijd later een dikke streep onder deze wedstrijd en werd ook De Kentering met aan de kant geschoven, dit maal met 6 – 2.
(Loek, onderweg naar remise)
En zo blijven we toch in het voetspoor van de ongenaakbare koploper Oisterwijk. Een nieuwe kampioenschapswedstrijd. Een nieuwe datum met rood omcirkeld in de agenda. HMC 4 dat de titel wint, is als Oscar Pereiro Sio die de Tour wint, Griekenland Europees kampioen of Gerard van Velde die eindelijk wint van de klapschaats. Zo’n verrassing gebeurt bijna nooit, maar soms toch ook wel.
(Mike, al 2 jaar de grootste verrassing in de interne beker van HMC)
Het is nog 1 keer de kop naar beneden en de blik op oneindig. Nog 1 keer alles uit de kast halen en hopen dat je nogmaals als team boven jezelf uitstijgt. En misschien, misschien ook gewoon een beetje denken aan Steven Bradbury, de man die een Olympische Gouden Medaille won door er gewoon te zijn, toen al zijn rivalen over elkaar heen vielen.
(en voor wie niet weet wie dat is, hier een Youtube filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=fAADWfJO2qM&ab_channel=Olympics)
Tot slot nog de uistlagen en de stand
