In klasse 5K van de KNSB maakten met het ingaan van de laatste ronde nog vier teams kans om te degraderen naar de 6e klasse. We moesten thuis aantreden tegen Stukkenjagers 6 dat al veilig was en bij winst zouden we ons hoe dan ook handhaven. Bij verlies zou degradatie onvermijdelijk zijn en bij een gelijkspel zouden we afhankelijk zijn van het resultaat van de Kentering 1 dat slechts een punt boven ons stond.
De strijd tegen Stukkenjagers 6 werd een waar foutenfestival met diverse blunders over en weer. Zo kwam ik zelf aan bord 5 verloren te staan nadat mij tegenstander mij langzaam maar zeker zover had teruggedrongen dat ik haast geen kant meer uit kon. Met veel pijn en moeite kon ik een tijd lang een directe ondergang vermijden totdat mijn tegenstander ongeduldig werd en met één ondoordachte zet in het ontstane eindspel een cruciale pion en daarmee de partij weggaf.
Aan het eind van de middag zag het er hoopvol voor ons uit aangezien bij een tussenstand in ons voordeel van 3½ – 2½ de zaken er goed voor stonden aan de laatste twee borden die nog bezig waren. Cees Nuijten stond gewonnen aan bord 7 en Bert duidelijk beter aan bord 8. Toen echter vergaloppeerde Cees zich vreselijk toen hij dacht de winst met een elegante combinatie binnen te kunnen halen waarna hij meteen kon opgeven! En niet veel later blunderde Bert in een eindspel met dame en paard pardoes een paard weg! Plotseling dreigde er wel degelijk degradatie. Tot ieders grote opluchting wist Bert desondanks dankzij sterk uitgedund materiaal koelbloedig remise te houden door eeuwig schaak. Eindstand 4 – 4.
Nu was het nerveuze wachten op wat onze directe concurrent de Kentering had gedaan. Uiteindelijk kwam het verlossende bericht dat de Kentering had verloren en dat we ons op bordpunten hadden gehandhaafd.
We kenden een moeizaam seizoen met ons veteranenteam (zo ben ikzelf met mijn bijna 64 jaar een van de ‘jonkies’!) waarbij het erop lijkt dat de jaren nu toch beginnen te tellen met name bij het ingaan van het 4e en 5e speeluur.
Koos Hendriks